Μεγάλη επιτυχία

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το αντιρατσιστικό φεστιβάλ που διοργάνωσε η Νεολαία της Πρέβεζας.

Συγκεκριμένα την πρώτη ημέρα έγινε φιλική ποδοσφαιρική συνάντηση μεταξύ ομάδας Πρεβεζάνων και Mεταναστών, ενώ στον πεζόδρομο έγινε προβολή των ταινιών «Πέρασμα» του Μπάμπη Κατσάμπουλα και Stormen του Μπάμπη Τσόκα. Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση.
Την δεύτερη μέρα έγινε ομιλία με θέμα το ρατσισμό και εισηγητές τους Όλγα Λαφαζάνη μέλος του Δικτύου ενάντια στο ρατσισμό και Τάσο Κορωνάκη μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και ακολούθησε συζήτηση.
Το Φεστιβάλ έκλεισε με συναυλία που πήραν μέρος τα μουσικά συγκροτήματα Τζίμας and his band , Λίνος – Οπλιστής – Επίλεκτος , Κ.Μ., Gin M’ Jameson, Lisa’s Lick.

Στην συνέχεια παραθέτουμε αποσπάσματα από την ομιλία της Όλγας Λαφαζάνη και στο βίντεο που είναι αναρτημένο στο blog είναι η ομιλία του Τάσου Κορωνάκη. «….Εάν θέλουμε να συνοψίσουμε τις βασικές θέσεις του αντιρατσιστικού κινήματος θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε 5 σημεία: 1. Η μετανάστευση είναι αναφαίρετο δικαίωμα των ανθρώπων. Τόσο επειδή οι συνθήκες που βιώνουν οι μετανάστες-ριες στις χώρες καταγωγής τους είναι συχνά άθλιες όσο και επειδή πρέπει να μπορεί κάθε άνθρωπος να επιλέγει το πού θα ζήσει ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα ή τη θρησκεία του. Αν αυτό αποτελεί δικαίωμα του ανθρώπου του Βορρά και της Δύσης, είναι πολλαπλώς εκείνου από το Νότο και την Ανατολή, και, υπό αυτή την έννοια, αποτελεί καθήκον μας, στην εποχή της πτώσης των συνόρων για τα χρηματιστήρια, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τους στρατούς, να διεκδικούμε ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. 2. Το ντόπιο εργατικό δυναμικό των μητροπόλεων της Δύσης, ιδιαίτερα όσοι και όσες εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας, απειλείται από την είσοδο των μεταναστών-ριών πολύ λιγότερο απ' όσο συχνά υποστηρίζεται από τον κυρίαρχο λόγο. Οι ντόπιοι εργαζόμενοι απειλούνται από τη μείωση των θέσεων εργασίας, όχι εξαιτίας των αλλοδαπών εργαζομένων αλλά λόγω της μείωσης των θέσεων εργασίας για την οποία ευθύνονται οι κρατικές πολιτικές και οι εργοδότες. Πιο σωστό, αλλά και ρεαλιστικό είναι να διεκδικήσουμε αύξηση των θέσεων εργασίας και αξιοπρεπείς αμοιβές, παρά θωράκιση των συνόρων και καταδίκη στην εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, που όπως κι εμείς έτσι κι αυτοί δεν διάλεξαν το πού θα γεννηθούν. 3. Ο ρατσισμός δεν θίγει μόνο όσους τον υφίστανται, εξίσου προσβάλλει και εκείνους που τον ανέχονται. Προφανώς, όσοι δεν υποστηρίζουν έμπρακτα τους/τις μετανάστες-ριες δεν είναι ρατσιστές, ούτε ακόμη όποιος δεν διάκειται ευμενώς απέναντι στους οικονομικούς και τους πολιτικούς πρόσφυγες είναι ρατσιστής. Δεν πρόκειται γι' αυτό. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια κοινωνία εθνικά εσωστρεφή και ανασφαλή, σχεδόν ξενοφοβική, δηλαδή καχύποπτη και αρνητική απέναντι στον ξένο επομένως ανεκτική σε απαξιωτικές ή και ευθέως ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντί του (τα γεγονότα που ακολούθησαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα των εθνικών ομάδων Αλβανίας-Ελλάδας και η πλατιά δικαιολόγηση που είχαν, είναι αποκαλυπτικά). 4. Ο αγώνας για την κοινωνική εξίσωση των μεταναστών-ριών αφορά κυρίως τους ίδιους (γι' αυτό και η αυτοοργάνωση και η διεκδικητικότητά τους είναι κεντρικοί στόχοι του αντιρατσισμού). Για μας οι μετανάστες δεν είναι μόνο θύματα της παγκόσμιας ανισότητας αλλά δρώντα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα. Για αυτό το λόγο έχουμε υποστηρίξει όσο μπορούσαμε τις όποιες πρωτοβουλίες πάρθηκαν για αυτοοργάνωση, δημιουργία κοινοτήτων, συλλόγων και φόρουμ από τους ίσους τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Ωστόσο η επιτυχία του αγώνα τους δεν εξαρτάται μόνο απ' αυτούς, αλλά και από τους εργαζόμενους που ανήκουν στην κυρίαρχη εθνική ομάδα, οι οποίοι διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη και πείρα, μεγαλύτερη δυνατότητα πίεσης στο κράτος και τις κυβερνήσεις. Με αυτή την έννοια, τα υπαρκτά κινήματα έχουν κάθε λόγο να αγκαλιάσουν το πλέον καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, με ευεργετικές συνέπειες και για τους εγχώριους εργαζόμενους. 5. Ο/η μετανάστης-ρια δεν είναι μόνο ένας/μία εργαζόμενος-η. Έχει και άλλα εξίσου σημαντικά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την ταυτότητά του, επομένως και τη στάση του στην κοινωνία υποδοχής. Είναι άντρας ή γυναίκα, νεότερος ή μεγαλύτερος, Αλβανός, Πακιστανός ή Νιγηριανός, μουσουλμάνος, χριστιανός, ινδουϊστής κ.λπ. Ιδιαίτερα στο άγνωστο και αφιλόξενο περιβάλλον της χώρας υποδοχής, αυτά τα χαρακτηριστικά συχνά διογκώνονται με ασύμμετρο τρόπο, ανάλογα με τις απειλές που δέχεται από την κυρίαρχη εθνική ομάδα και τις παραστάσεις που έχει από τη χώρα προέλευσής του. Εκτός λοιπόν από τα οικονομικά, τα ασφαλιστικά και τα κοινωνικά δικαιώματα των μεταναστών-ριών, είναι μείζονος σημασίας η ισοβαρής διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους στην ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, στην εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας, στην έκφραση της εθνικής τους ταυτότητας κ.λπ.